Zajednička vanjsko - sigurnosna politika Evropske unije: između imaginacije i stvarnosti

Sažetak

Osamnaestog aprila 1951. godine šest suverenih država: Belgija, Francuska, Njemačka, Italija, Luxemburg i Holandija potpisuju Pariški ugovor o stvaranju jedinstvene "Evropske zajednice za ugalj i čelik" koja će, preko Evropske zajednice, izrasti u ono što danas čitav svijet poznaje kao Evropsku uniju (EU). Autor analizira jedan od segmenata politike EU (zajedničku vanjsko-sigurnosnu politiku) i najnovije promjene koje su se desile u njenom provođenju. Smatra da nepomirljivi interesi, zadržavanje djelovanja vanjske politike zemalja članica EU u okrilju svojih naciona i insistiranje EU da se jedino kroz mehanizme institucija EU (Evropska komisija i Vijeće ministara) može ejikasno implementirati vanjsko - sigurnosna politika, napokon nalaže zajednički kompromis. Novi impetus koji se očituje kroz nove mehanizme (stvaranje vojnih struktura EU, Visoki predstavnik, Zamjenik predstavnika, odluke o međunarodnim sporazumima) postavlja EU na poziciju koja joj u modemom novosvjetskom poretku i pripada. Također, autor ukazuje na probleme i razloge koji su bili uzrok slabog razvoja Zajedničke vanjsko-sigurnosne politike u proteklim i "uspješnosti" u posljednjim godinama 20. stoljeća.